കോത്താരി കമ്മീഷൻ: ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ വഴികാട്ടി
ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കിയ ഒരു നാഴികക്കല്ലായിരുന്നു കോത്താരി കമ്മീഷൻ (Kothari Commission). 1964-1966 കാലഘട്ടത്തിൽ ഡോ. ഡി.എസ്. കോത്താരിയുടെ (Dr. D.S. Kothari) നേതൃത്വത്തിൽ രൂപീകരിച്ച ഈ കമ്മീഷൻ, സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയുടെ വിദ്യാഭ്യാസ ആവശ്യങ്ങളെ സമഗ്രമായി വിലയിരുത്തി, രാജ്യത്തിൻ്റെ പുരോഗതിക്ക് അനുയോജ്യമായ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനുള്ള മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകി. ഈ ലേഖനത്തിൽ, കോത്താരി കമ്മീഷൻ്റെ രൂപീകരണം, അതിൻ്റെ പ്രധാന ശുപാർശകൾ, ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ അത് ചെലുത്തിയ സ്വാധീനം എന്നിവയെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിൽ പരിശോധിക്കാം.
കമ്മീഷൻ്റെ രൂപീകരണം
സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച് ഏതാനും വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ, രാജ്യത്തിൻ്റെ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ വികസനത്തിന് വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള പ്രാധാന്യം ഇന്ത്യൻ നേതൃത്വം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എന്നാൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം, കൊളോണിയൽ കാലഘട്ടത്തിൻ്റെ അവശേഷിപ്പുകളായി തുടർന്നു. പുതിയ ഇന്ത്യയുടെ അഭിലാഷങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ പര്യാപ്തമായ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ നയം രൂപീകരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായി മാറി. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്, 1964 ജൂലൈ 14-ന്, അന്നത്തെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഗ്രാൻ്റ്സ് കമ്മീഷൻ (UGC) ചെയർമാനായിരുന്ന ഡോ. ദൗലത്ത് സിംഗ് കോത്താരിയുടെ (Daulat Singh Kothari) അധ്യക്ഷതയിൽ വിദ്യാഭ്യാസ കമ്മീഷനെ (Education Commission) കേന്ദ്ര സർക്കാർ നിയമിച്ചത്. ഇത് പിന്നീട് 'കോത്താരി കമ്മീഷൻ' എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു.
പ്രധാന പോയിൻ്റ്: കോത്താരി കമ്മീഷൻ രൂപീകരിച്ചത് 1964-ൽ, ഡോ. ഡി.എസ്. കോത്താരിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ, ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തെ സമഗ്രമായി പരിഷ്കരിക്കുന്നതിനും ദേശീയ വികസനത്തിന് ഉതകുന്നതാക്കി മാറ്റുന്നതിനുമാണ്.
ലക്ഷ്യങ്ങൾ
കമ്മീഷൻ്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം, സ്കൂൾ തലം മുതൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റി തലം വരെയുള്ള വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ എല്ലാ വശങ്ങളെയും കുറിച്ച് പഠിച്ച്, ഇന്ത്യൻ ജീവിതത്തിൻ്റെ എല്ലാ തലങ്ങളിലും സമഗ്രമായ സ്വാധീനം ചെലുത്താൻ കഴിയുന്ന ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം രൂപീകരിക്കുന്നതിനുള്ള ശുപാർശകൾ നൽകുക എന്നതായിരുന്നു. ദേശീയ ലക്ഷ്യങ്ങളായ ഉൽപ്പാദനക്ഷമത വർദ്ധിപ്പിക്കുക, സാമൂഹിക ഐക്യം ഉറപ്പാക്കുക, ആധുനികവൽക്കരണം സാധ്യമാക്കുക, ധാർമ്മികവും ആത്മീയവുമായ മൂല്യങ്ങൾ വളർത്തുക എന്നിവയെല്ലാം വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെ എങ്ങനെ നേടാമെന്ന് കമ്മീഷൻ പരിശോധിച്ചു.
പ്രധാന ശുപാർശകൾ: ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ നട്ടെല്ല്
കോത്താരി കമ്മീഷൻ 1966-ൽ സമർപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ട് "എജ്യുക്കേഷൻ ആൻഡ് നാഷണൽ ഡെവലപ്മെൻ്റ്" (Education and National Development) എന്ന പേരിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഈ റിപ്പോർട്ട് ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ നയങ്ങൾക്ക് ഒരു ബ്ലൂപ്രിൻ്റ് ആയി വർത്തിച്ചു. അതിലെ പ്രധാന ശുപാർശകൾ താഴെ പറയുന്നവയാണ്:
1. വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ ഘടന (Structure of Education): 10+2+3 പാറ്റേൺ
ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ ഘടനയെ ഏകീകരിക്കാൻ കമ്മീഷൻ ശുപാർശ ചെയ്തു. 10 വർഷത്തെ പൊതുവിദ്യാഭ്യാസം (പൊതുവായ ഒരു പാഠ്യപദ്ധതി), തുടർന്ന് 2 വർഷത്തെ ഹയർ സെക്കൻഡറി വിദ്യാഭ്യാസം, അതിനുശേഷം 3 വർഷത്തെ ബിരുദ പഠനം എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്ന 10+2+3 പാറ്റേൺ ആണിത്. ഇത് ഇന്ത്യയിലുടനീളം ഏകീകൃതമായ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം കൊണ്ടുവരാൻ സഹായിച്ചു.
ലളിതമായ ഉദാഹരണം: ഒരു കെട്ടിടം പണിയുമ്പോൾ അതിന് ഉറപ്പുള്ള ഒരു അടിത്തറയും നിലകളും ആവശ്യമാണ്. 10+2+3 പാറ്റേൺ അത്തരമൊരു അടിത്തറയാണ്. ആദ്യത്തെ 10 വർഷം എല്ലാവർക്കും ഒരേ അടിസ്ഥാന പഠനം, പിന്നെ 2 വർഷം പ്രത്യേക വിഷയങ്ങളിൽ കൂടുതൽ ആഴത്തിലുള്ള പഠനം, അതിനുശേഷം 3 വർഷം ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം. ഇത് ഓരോ ഘട്ടത്തിലും വ്യക്തമായ ലക്ഷ്യങ്ങൾ നൽകി.
2. പാഠ്യപദ്ധതിയും പഠനരീതികളും (Curriculum and Pedagogy)
വിദ്യാഭ്യാസത്തെ കൂടുതൽ പ്രായോഗികവും ആധുനികവുമാക്കാൻ കമ്മീഷൻ നിരവധി ശുപാർശകൾ നൽകി:
- സയൻസ്, മാത്തമാറ്റിക്സ് പഠനം: എല്ലാ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും സയൻസും മാത്തമാറ്റിക്സും നിർബന്ധമാക്കാൻ ശുപാർശ ചെയ്തു. ഇത് രാജ്യത്തിൻ്റെ ശാസ്ത്ര-സാങ്കേതിക പുരോഗതിക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണെന്ന് കമ്മീഷൻ കണ്ടു.
- പ്രവൃത്തി പരിചയം (Work Experience): പഠനത്തോടൊപ്പം പ്രായോഗികമായ ജോലികളിൽ ഏർപ്പെടുന്നത് വിദ്യാർത്ഥികളെ തൊഴിൽ സജ്ജരാക്കാൻ സഹായിക്കുമെന്ന് കമ്മീഷൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഇത് പിന്നീട് "സോഷ്യലി യൂസ്ഫുൾ പ്രൊഡക്റ്റീവ് വർക്ക്" (Socially Useful Productive Work - SUPW) എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു.
- സാമൂഹിക പഠനം: ചരിത്രം, ഭൂമിശാസ്ത്രം, പൗരധർമ്മം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകി. ഇത് സാമൂഹിക ഐക്യത്തിനും ദേശീയബോധത്തിനും ഊന്നൽ നൽകി.
- ത്രീ-ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല (Three-Language Formula): സ്കൂൾ തലത്തിൽ മൂന്ന് ഭാഷകൾ പഠിപ്പിക്കാൻ ശുപാർശ ചെയ്തു - മാതൃഭാഷ/പ്രാദേശിക ഭാഷ, ഹിന്ദി (ഹിന്ദി സംസാരിക്കാത്ത പ്രദേശങ്ങളിൽ) അല്ലെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലും ആധുനിക ഇന്ത്യൻ ഭാഷ (ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്ന പ്രദേശങ്ങളിൽ), ഇംഗ്ലീഷ് അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു ആധുനിക യൂറോപ്യൻ ഭാഷ. ഇത് ഭാഷാപരമായ ഐക്യത്തിനും ആശയവിനിമയത്തിനും സഹായിക്കും എന്ന് കമ്മീഷൻ വിശ്വസിച്ചു.
പ്രധാന പോയിൻ്റ്: പാഠ്യപദ്ധതിയിൽ ശാസ്ത്രം, ഗണിതം, പ്രവൃത്തി പരിചയം, സാമൂഹിക പഠനം എന്നിവയ്ക്ക് ഊന്നൽ നൽകി. ത്രീ-ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല ഭാഷാ പഠനത്തെ വിപ്ലവകരമാക്കി.
3. അധ്യാപക വിദ്യാഭ്യാസം (Teacher Education)
വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിൽ അധ്യാപകരുടെ പങ്ക് നിർണ്ണായകമാണെന്ന് കമ്മീഷൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അതിനാൽ, അധ്യാപകർക്ക് മെച്ചപ്പെട്ട പരിശീലനം, ഉയർന്ന യോഗ്യതകൾ, മികച്ച സേവന വേതന വ്യവസ്ഥകൾ, തുടർച്ചയായ പ്രൊഫഷണൽ ഡെവലപ്മെൻ്റ് (professional development) എന്നിവ ഉറപ്പാക്കാൻ ശുപാർശ ചെയ്തു.
4. വിദ്യാഭ്യാസ സമത്വം (Equality of Educational Opportunity)
സമൂഹത്തിലെ എല്ലാ വിഭാഗം ജനങ്ങൾക്കും, പ്രത്യേകിച്ച് പിന്നോക്കം നിൽക്കുന്നവർക്ക്, തുല്യമായ വിദ്യാഭ്യാസ അവസരങ്ങൾ ഉറപ്പാക്കണമെന്ന് കമ്മീഷൻ ഊന്നിപ്പറഞ്ഞു. ഇതിനായി സ്ത്രീകളുടെ വിദ്യാഭ്യാസം, പട്ടികജാതി/വർഗ്ഗ വിഭാഗങ്ങൾക്കുള്ള പ്രത്യേക സൗകര്യങ്ങൾ, ശാരീരിക വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്നവർക്കുള്ള വിദ്യാഭ്യാസം എന്നിവയ്ക്ക് ഊന്നൽ നൽകി.
5. സാമ്പത്തിക പിന്തുണ (Financing of Education)
വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ കൂടുതൽ സാമ്പത്തിക നിക്ഷേപം നടത്തേണ്ടതിൻ്റെ ആവശ്യകത കമ്മീഷൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ജി.ഡി.പി (Gross Domestic Product) യുടെ 6% വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി നീക്കിവെക്കണം എന്നതായിരുന്നു പ്രധാന ശുപാർശകളിൽ ഒന്ന്. ഇത് വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ ഗുണനിലവാരം ഉയർത്തുന്നതിനും കൂടുതൽ പേർക്ക് വിദ്യാഭ്യാസം ലഭ്യമാക്കുന്നതിനും സഹായിക്കുമെന്ന് കമ്മീഷൻ വിശ്വസിച്ചു.
6. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം (Higher Education)
യൂണിവേഴ്സിറ്റികളുടെ പ്രവർത്തന സ്വാതന്ത്ര്യം (autonomy) ഉറപ്പാക്കാനും ഗവേഷണങ്ങൾക്ക് (research) പ്രാധാന്യം നൽകാനും കമ്മീഷൻ ശുപാർശ ചെയ്തു. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് സ്വയംഭരണം നൽകുന്നത് അക്കാദമിക മികവ് വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുമെന്ന് കമ്മീഷൻ നിരീക്ഷിച്ചു.
7. മൂല്യ വിദ്യാഭ്യാസം (Value Education)
ധാർമ്മികവും ആത്മീയവുമായ മൂല്യങ്ങൾ പഠനത്തിൻ്റെ ഭാഗമാക്കണം എന്ന് കമ്മീഷൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഇത് വിദ്യാർത്ഥികളെ നല്ല പൗരന്മാരാക്കാൻ സഹായിക്കും.
കോത്താരി കമ്മീഷൻ്റെ സ്വാധീനവും പ്രാധാന്യവും
കോത്താരി കമ്മീഷൻ്റെ ശുപാർശകൾ ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ നയങ്ങൾക്ക് ഒരു പുതിയ ദിശാബോധം നൽകി. 1968-ലെ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം (National Policy on Education, 1968) ഈ ശുപാർശകളെ വലിയ തോതിൽ ഉൾക്കൊണ്ടു.
- ഏകീകൃത ഘടന: 10+2+3 പാറ്റേൺ ഇന്ത്യയിലുടനീളം നടപ്പിലാക്കി, ഇത് വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ ഒരു ഏകീകൃത ഘടനയ്ക്ക് വഴിയൊരുക്കി.
- പാഠ്യപദ്ധതി പരിഷ്കരണം: സയൻസ്, മാത്തമാറ്റിക്സ്, പ്രവൃത്തി പരിചയം എന്നിവ പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകങ്ങളായി മാറി.
- ഭാഷാ നയം: ത്രീ-ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല ഒരു പ്രധാന ഭാഷാ നയമായി സ്വീകരിച്ചു, എങ്കിലും അതിൻ്റെ പൂർണ്ണമായ നടപ്പാക്കൽ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു.
- അധ്യാപക നിലവാരം: അധ്യാപക പരിശീലന സ്ഥാപനങ്ങളുടെ മെച്ചപ്പെടുത്തലിനും അധ്യാപകരുടെ പദവി ഉയർത്തുന്നതിനും ഊന്നൽ നൽകി.
പ്രധാന പോയിൻ്റ്: കോത്താരി കമ്മീഷൻ്റെ ശുപാർശകൾ 1968-ലെ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന് അടിസ്ഥാനമായി. 10+2+3 ഘടനയും ത്രീ-ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുലയും ഇതിൽ പ്രധാനമാണ്.
വെല്ലുവിളികളും വിമർശനങ്ങളും
കമ്മീഷൻ്റെ ശുപാർശകൾ വളരെ പുരോഗമനപരമായിരുന്നെങ്കിലും, അവയെ പൂർണ്ണമായി നടപ്പിലാക്കുന്നതിൽ വെല്ലുവിളികൾ നേരിട്ടു.
- സാമ്പത്തിക തടസ്സങ്ങൾ: ജി.ഡി.പി യുടെ 6% വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി നീക്കിവെക്കുക എന്ന ശുപാർശ ഇതുവരെയും പൂർണ്ണമായി നടപ്പിലായിട്ടില്ല.
- ഭാഷാ നയം: ത്രീ-ലാംഗ്വേജ് ഫോർമുല നടപ്പിലാക്കുന്നതിൽ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കിടയിൽ അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങളും രാഷ്ട്രീയ തടസ്സങ്ങളും ഉണ്ടായി.
- പ്രായോഗിക ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ: പ്രവൃത്തി പരിചയം പോലുള്ള ചില ആശയങ്ങൾ വിഭാവനം ചെയ്ത രീതിയിൽ നടപ്പിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഉപസംഹാരം
കോത്താരി കമ്മീഷൻ ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയ്ക്ക് ഒരു ദീർഘവീക്ഷണമുള്ള കാഴ്ചപ്പാട് നൽകി. ഒരു സ്വതന്ത്ര രാഷ്ട്രമെന്ന നിലയിൽ ഇന്ത്യയുടെ അഭിലാഷങ്ങൾക്കനുസൃതമായി വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തെ മാറ്റിയെടുക്കുന്നതിൽ കമ്മീഷൻ നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചു. അതിൻ്റെ പല ശുപാർശകളും ഇന്നും പ്രസക്തമാണ്, പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയങ്ങൾ രൂപീകരിക്കുമ്പോൾ പോലും കോത്താരി കമ്മീഷൻ്റെ തത്വങ്ങൾ ഒരു മാർഗ്ഗരേഖയായി വർത്തിക്കുന്നു. ആധുനികവും സാമൂഹികമായി പ്രസക്തവുമായ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനുള്ള നിരന്തരമായ ശ്രമങ്ങൾക്ക് കോത്താരി കമ്മീഷൻ എന്നും പ്രചോദനമാണ്.
Take a Quiz Based on This Article
Test your understanding with AI-generated questions tailored to this content